။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
မိတ္ေဆြ တဦးက ေျပာျပသည္။
ကဏန္းေကာင္သည္ ျခင္ကိုက္ခံရလွ်င္ ေသသည္ ဟူသတတ္။
ကဏန္းေကာင္သည္ ေရ သတၱ၀ါျဖစ္သည္။
သံခ်ပ္ကာ စစ္ယာဥ္ႏွင့္တူသည္ဟူ၍ ႏိႈင္းခိုင္းရဖြယ္ ရွိေလာက္ေအာင္
အင္အားခိုင္ၿဖီးေသာ အေကာင္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ႏူးညံ့ေသာအသားကို
ထူထဲ မာေက်ာေသာ အခြံျဖင့္ ဖံုးကာထားသည္။ အသား ေနရာလပ္
မက်န္။ ေျခေခ်ာင္း၊ လက္ေခ်ာင္းတို ့သည္ပင္လွ်င္ သံေခ်ာင္းတမွ်
မာေက်ာေသာအခြံျဖင့္ လႊမ္းအုပ္လ်က္ရွိသည္။
ကဏန္း၏အခြံသည္ အခြံ ဟု ဆိုရေသာ္လည္း သာမန္ ငါး ပုစြန္တို ့၏
အေၾကးခြံမ်ိဳး မဟုတ္။ သတၱ၀ါႏွင့္ မမွ်ေအာင္ မာေက်ာေသာအခြံ၊ ထူထဲေသာအခြံျဖစ္သည္။ ႏူးညံ့ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာ ၀မ္းဗိုက္သား ေနရာတြင္
ပင္လွ်င္ ငါးၾကင္းၿမီးကြက္ အေၾကးခြံထက္ ပိုမို မာေက်ာထူထဲေသာ အခြံမ်ား
အခ်ပ္အခ်ပ္ ထပ္လ်က္ ဖံုးကာထားေသးသည္။ ကဏန္းေကာင္တြင္
အသားေပၚသည့္ေနရာ အလ်ဥ္းမရွိဟူ၍ ဆိုရမေလာက္ျဖစ္သည္။
ယင္းသို ့ေသာ အအုပ္ အခြံ၊ အကာအကြယ္ေၾကာင့္ ထိုသတၱ၀ါသည္
မေသႏိုင္၊ မေပ်ာက္ႏိုင္ေသာ အဆင့္အေျခသို ့ မေရာက္။
အလြယ္ႏွင့္ပင္ ေသႏိုင္သည္။ ဆင္ေျပာင္ၾကီး နင္းခံရ၍ ေသျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္၊
ျခင္ေကာင္ေလး ကိုက္၍ ေသျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္သည္။
ထိုအခ်က္သည္ မယံုခ်င္စရာပင္ ျဖစ္သည္။
မိတ္ေဆြျဖစ္သူက ထိုအခ်က္ကို အခိုင္အမာ ဆိုသည္။
သက္ေသထူႏိုင္သည္ဟု ဆိုသည္။ ေရျဖည့္အိုးခြက္ စသည္တို ့တြင္
အဖံုးအကာ အလံုပိတ္၍ ကဏန္းကို ထည့္ထားမွသာ စိတ္ခ်ရသည္ဟု
ဆိုသည္။ သို႔မဟုတ္ပါက အခန္းတြင္းရွိ ျခင္ေကာင္တို ့က ကဏန္းကို ကိုက္လိမ့္မည္၊ ျခင္ကိုက္ခံရလွ်င္ ကဏန္းေသလိမ့္မည္။
ကဏန္း၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ ျခင္ကိုက္စရာ ေနရာမရွိ။ မွန္သည္။
သို႔ရာတြင္ ျခင္ေကာင္က ကိုက္၍ရသည့္ ေနရာကို ရွာတတ္သည္။
ထိုေနရာမွာ ကဏန္း၏ မ်က္စိျဖစ္ေသာ ဟူ၏။
ကဏန္းမ်က္စိသည္ မ်က္ႏွာအျပင္၏ အေပၚသို ့ စူးေထာင္ ထြက္ေနသည္။
မွိတ္၍ မရ၊ ပိတ္၍ မရ။ မ်က္လံုးအိမ္အတြင္း ငုပ္လွိ်ဳးသြင္း၍ မရ။
ဇက္ပုသလို ပုရံု ပု၍ ရသည္။ ခရုခြံထဲ ခရုေကာင္ လွိ်ဳး၀င္သလို လွိ်ဳး၀င္၍ မရ။
မ်က္စိက အျပဴးသား က်န္ျမဲ က်န္သည္။ ထိုမ်က္စိကို ျခင္ေကာင္က ကိုက္သည္။ မ်က္စိ ျခင္ကိုက္ခံရေသာ္ ကဏန္း ေသသည္။
သံခ်ပ္ကာ စစ္ယာဥ္လို ထူထဲေသာ အအုပ္အခြံ ကာဖံုးထားသည့္ ကဏန္း၏ မ်က္စိကို ျခင္ကိုက္ႏိုင္သည္။ မ်က္စိ ျခင္ကိုက္ခံရလွ်င္ ကဏန္း ေသသည္။
ထိုအခ်က္ႏွင့္ ဆက္စပ္လ်က္ ေတြးၾကည့္စရာ သေဘာတရပ္ ေပၚလာသည္။
ထိုသေဘာမွာ ဤသို ့ျဖစ္သည္။
*** မည္မွ်ေလာက္ အထိပင္ ဂုဏ္ဟိတ္သိကၡာ၊ အင္အားစြမ္းရည္ ၾကီးမားေသာ အရာပင္ျဖစ္ေစ ေပ်ာ့ကြက္၊ ဟာကြက္၊ အားနည္းခ်က္ ရွိသည္သာ ျဖစ္ရသည္
ဆိုေသာ အခ်က္ေပတည္း။ ထို ေပ်ာ့ကြက္၊ ဟာကြက္၊ အားနည္းခ်က္ကို
ထိုးႏွက္ ဖ်က္ဆီးျခင္း ခံရသည့္အခါ ထိုအရာသည္ ၾကီးမားေသာ
အကာအကြယ္မ်ား ရွိေနသည့္ၾကားမွပင္ ျပိဳကြဲပ်က္စီးျခင္း
အျဖစ္သို ့ ေရာက္ရသည္သာ ျဖစ္သည္ ဆိုေသာ အခ်က္ေပတည္း။ ***
ထိုသေဘာသည္ ေရွးပေ၀ဏီအခါမွစ၍ လူ႔ သမိုင္းတြင္
ထင္ရွားခဲ့ေသာအခ်က္ ျဖစ္သည္။ ထိုသေဘာကို ထင္ရွားေစေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ားသည္ ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ အေက်ာ္အၾကား
တည္ရွိခဲ့သည္။
ပုဂံ အေနာ္ရထာမင္း သထံုျပည္ကို ခ်ီတက္သိမ္းပိုက္ရာ၌ ၿမိဳ႕အေစာင့္အၾကပ္
ထူေျပာ၍ လုပ္ၾကံမရႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္မွ ျမိဳ ့ရိုးတေနရာ၌
အကာအကြယ္ ၾကက္မ တ၀ပ္စာ အလစ္အလပ္ရွိေၾကာင္း သိလာသည္။
ထိုေနရာမွ ၀င္တိုက္သည္။ သထံုက်သည္။
“ကဏန္းမ်က္စိ” သေဘာကို ထင္ရွားေစေသာ သမိုင္းျဖစ္ရပ္တခု ျဖစ္ေလသည္။
မြန္ သူရဲေကာင္း သမိန္ဗရမ္းႏွင့္ တရုတ္စစ္သည္ေက်ာ္ ဂါမဏိတို ့၏
စီးခ်င္းထိုးပြဲလည္း ထိုသေဘာ၏ ထင္ရွားေသာ ျပယုဂ္ျဖစ္သည္။
ဂါမဏိသည္ သံကြန္ခ်ာ ခ်ပ္၀တ္တန္ဆာကို ကိုယ္လံုးျပည့္ ၀တ္လ်က္
သမိန္ဗရမ္းႏွင့္ စီးခ်င္းထိုးသည္။ ဂါမဏိ၏ သံကြန္ခ်ာ ခ်ပ္၀တ္တန္ဆာသည္
ဓားမေပါက္၊ လွံမေပါက္၊ မီးမေပါက္ အကာအကြယ္ျဖစ္သည္။
ဤသည္မွာ အျပင္ပန္းအျမင္ ျဖစ္သည္။ သမိန္ဗရမ္းက ထိုသို ့မျမင္။
သမိန္ဗရမ္း ျမင္သည္မွာ ဂါမဏိ၏ သံကြန္ခ်ာ ခ်ပ္၀တ္တန္ဆာ
လက္ေမာင္းခ်ိဳင္းၾကား၌ လွံတဖ်ားစာ အကြက္အလပ္၊ အလစ္အဟင္း
ရွိေနသည္ ဆိုေသာအခ်က္ ျဖစ္သည္။
သမိန္ဗရမ္းသည္ ထိုအကြက္အလပ္ကို အဲ ေမာင္း လွံပ်ံ စိုက္သည္။
ဂါမဏိက်သည္။
အေနာက္တိုင္း စာေပႏွင့္ သမိုင္းတို ့တြင္လည္း တသေဘာတည္းေသာ အခ်င္းအရာ ျဖစ္စဥ္ျဖစ္ရပ္တို့ကို ေမာ္ကြန္းမွတ္တမ္းမ်ားအျဖစ္ ေတြ ့ႏိုင္သည္။
(ဟံသာ၀တီ ဦး၀င္းတင္)
credit to .... moemaka
No comments:
Post a Comment